செப்பளவு கொங்கைச் சேயிழை
யாரைத் திரட்டி வந்து
முப்பொழு தென்றும் முகத்தோடு சேர்த்து
முத்தமிட்டுக்
கொப்புளத் தொட்டிக் குளத்தினில்
மூழ்கிக் குளிப்பதைப்போல்
அப்பனைப் பாடித்துதிப்பதில் ஏது ஆனந்தமே!
…. நான் அவரை அடக்க விரும்பவில்லை.
உடனே நான் ஒரு பாட்டுப் பாடினேன்:
பெண்ணாகி வந்ததொரு மாயப் பிசாசம் பிடித்தெனையே
கண்ணால் வெருட்டி முலையால் மயக்கிக்
கடிதடத்துப் புண்ணாங் குழியிடைத் தள்ளி,என்
போதப்பொருள் பறிக்க
எண்ணா துனைமறந் தேனிறைவா!
கச்சி யேகம்பனே!
…. அந்தப் பாட்டைக் கேட்டவர் சிரித்தார்;
பதிலுக்கு நானும் சிரித்தேன்.
`ஒக்கச் சிரித்தால் வெட்கமில்லை!’ என்றார்.
`மாதொருத்தி இல்லை என்றால் நாம் பிறப்பதில்லையே!’ என்றார்.
`யாம் பிறந்த அவ்விடத்தை யாம் கலப்பதில்லையே!’ என்று கீழ்க்கண்ட வெண்பாவை பாடினேன்:
சிற்றமும் பலமும் சிவனும் அருகிருக்க
வெற்றம் பலம்தேடி விட்டோமே நித்தம்
பிறந்தஇடம் தேடுதே பேதை மடநெஞ்சம்
கறந்தஇடம் நாடுதே கண்.
`சிற்றம்பலத்திற்கும் சிவகாமி உண்டு’ என்றார்.
`சிவன் காமம், மண் படைக்கும்; இவன் காமம், என் படைக்கும்?’ என்றேன்.
`ரத்த அணுச் செத்தவன்தான் தத்துவத்தில் விழுவான்!’ என்றார்.
`தத்துவத்தை மறந்தவன் தான் ரத்தத்தால் எரிவான்!’ என்றேன்.
`ஆண்மை இலான் தத்துவங்கள் அவனுக்கே பொருந்தும்’ என்றார்.
`ஆண்மையினைச் சோதித்த அனுபவமே ஞானம்’ என்றேன்.
`நாளைக்கோர் பெண் கிடைத்தால் நான் கூடச் சம்சாரி’ என்றார்.
`வேளைக்கொன்று கிடைத்தாலும் வெறுப்பவனே சந்நியாசி’ என்றேன்.
`நதிமூலம், ரிஷி மூலம் நான் கேட்டதுண்டு; இது எவர் மூலமோ? அறியேன்!’ என்றார்.
`வாதற்ற பெண்டாட்டி வாய்த்ததுண்டு; என்றாலும், காதற்ற ஊசிதான் காட்டியது மூலம்!’ என்றேன்.
`ஊசியினால் ஆசை ஓடிவிட்டால், மீண்டுமொரு பாசியினால் இந்தப் பந்தம் திரும்பாதோ!’ என்றார்.
`வேசியினால் கெட்டால் விரைவில் திரும்பிவிடும்; மெய்ஞான மெய்யழுத்தம் விண் வரையில் கூட வரும்’ என்றேன்.
`சுற்றம் தவறு, துணை தவறு; அதனால்தான் முற்றும் தவறென்று முனிவர் புலம்புகிறார்.’
`கற்றும் தெளியாதான் காண்பதெல்லாம் தவறென்பான்! முற்றும் தெரிந்த பின்னே முழுச்சுமையை நான் துறந்தேன்!’ என்றேன்.
`பத்தினியாய் ஓர் மனைவி பாராதான் ஞானி’ என்றார்.
`சித்தர்கள் கதையல்ல; திருவருள்சேர் ஞானி’ என்றேன்.
`ஒரு மனது நமக்கிருந்தால் யாருக்கும் ஒரு மாது!’ என்றார்.
`எந்த ஒரு பெண்ணுக்கும் இரண்டு மனம் உண்டு!’ என்றேன்.
`மொத்தத்தில் சொல்வது முட்டாள்கள் ஞானம்’ என்றார்.
`முட்டாள்தனமே முழு ஞானம்!’ என்றுரைத்தேன்.
`சக்தி கதை அதுதானா? தத்துவமும் அதுதானா?’ என்றார்.
`சக்தி ஒரு ஞானக் கலை; சம்சாரக் கலை அல்ல’ என்றேன்.
`அரசனது பத்தினிகள்…?’ என்றார்.
`அவர்களுக்குப் பல மனது…!’ என்றேன்.
அப்போது அவர் நேரடியாகவே திரும்பினார்.
`அறிந்து பேசு!’ என்றார்.
`ஆண்டவனைக் காணுமிடத்தும் நான் அறிந்துதான் பேசுவேன்’ என்றேன்.
`மன்னர் குலத்தை இகழ்ந்ததற்கு மரியாதையாக மன்னிப்புக் கேள்’ என்றார்.
`மகேசனிடம்கூட அதை நான் கேட்டதில்லை’ என்றேன்.
`என்னைப் பார்!’ என்றார்.
பார்த்தேன்;
பர்த்ருஹரி மகாராஜா!
`துறவிக்கு வேந்தன் துரும்பு’ என்றேன்.
`வேந்தன் சீறினால்…’ என்றார்.
`வேதத்தை என் செய்ய முடியும்…?’ என்றேன்.
(இப்போது அவர் பக்கத்தில் இருந்த பத்ரகிரியார் பயத்தோடு அவர் பாதத்தை தொட்டார்.)
`இல்லை, சுய வரலாற்றில் உண்மையை மறைப்பவன், தான் ஏன் பிறந்தேன் என்பதையே அறியாதவன்’ என்று சொல்லி மேலும் தொடர்ந்தார் பட்டினத்தார்:
`வீடு விட்டவனுக்கு ஓடு எதற்கு?’ என்று சொல்லிக் கொண்டே போய்விட்டார்.
உடனேயே என் சீடர்களெல்லாம் என்னைச் சுற்றி உட்கார்ந்து கொண்டு என்ன நடக்குமோ என்று அஞ்சினார்கள்.
`அரசன் சீறினால் மரணம் கிடைக்கிறது; ஆண்டவன் சீறினால் நரகம் கிடைக்கிறது. மரணத்திற்குப் பயப்படாதீர்கள்; நரகத்திற்குப் பயப்படுங்கள்!’ என்றேன்.
அவர்கள் நினைத்ததில் தவறில்லை; எதிர்பார்த்ததும் நடந்தது.
சிறிது நாழிகைக்கெல்லாம் அரண்மனைக் காவலர்கள் எங்களைச் சிறைப்படுத்தினார்கள்.
சிறிதளவும் எங்கள் உடலுக்குத் துன்பம் தராமல் சிறைச் சாலைக்கு அழைத்துச் சென்றார்கள்.
எங்களைத் தனித்தனி அறைகளில் அடைத்துப் பூட்டினார்கள்.
அடுத்தது என்ன நடந்தது?
பத்ரகிரியாரே சொல்வார்.