Word |
English & Tamil Meaning |
|---|---|
| உபாக்கியானம் | upākkiyāṉam n. <upā-khyāna. Episode, short story introduced into a long one; கிளைக்கதை. நளோபாக்கியானம். |
| உபாகமம் | upākamam n. <upāgama. (šaiva.) 1. Secondary Agamas, said to be 207 in number; மூலாகமங்கலின் வழித்தோன்றிய சைவ ஆகமங்கள்.(சைவச. பொது. 336, உரை.) 2. The Tamil name for the Book of Deuteronomy; |
| உபாகர்மம் | upakarmam n. <upā-karman. Cermoney performed once a year before commencing to recite the Vēda when the sacred thread is put on anew; சிராவணச்சடங்கு. Brāh. |
| உபாங்கதாளம் | upāṅka-tāḷam n. <upānga+. (Mus.) Variety of time-measure; தாள வகை. (பரத. தாள. 4, உரை.) |
| உபாங்கம் | upāṅkam n. <upāṅga. 1. Minor limb or member; சார்புறுப்பு. 2. A class of writings, supplementary to the Vēdāṅgas, of which four are enumerated, viz. மீமாஞ்சை, நியாயம், புராணம், மிருதி; 3. Kind of drum; 4. Subsidiary musical instrument; 5. See உபாங்கதாளம். |
| உபாங்கராகம் | upāṅka-rākam n. <id.+. (Mus.) A melody-type; இராகவகை. Loc. |
| உபாசகன் | upācakaṉ n. <upāsaka. 1. Worshipper, devotee; உபாசனை செய்வோன். விழைவா லுபாசக ராகி (விநாயகபு. 83, 107). 2. Buddhist layman, opp. to பிக்ஷு; |
| உபாசகை | upācakai n. Fem. of உபாசகன். Buddhist woman of the laity; பௌத்தரில் இல்லறத்தவள். (மணி. 28, 12. அரும்.) |
| உபாசனம் | upācaṉam n. <upāsana. See உபாசனை. . |
| உபாசனை | upācaṉai n. <upāsanā. Worship; வழிபடு. இருவேறாகு முபாசனை (விநாயகபு. 83, 67). |
| உபாசி - த்தல் | upāci- 11 v. tr. <upās. To worship; வழிபடுதல். நயந்துபா சித்த வாறும் (விநாயகபு. பதி.3). |
| உபாஞ்சு | upācu n. <upāmšu. See உபாம்சு. (சைவச. பொது. 152, உரை.) . |
| உபாத்தி | upātti n. < upādhyāya. Teacher; உபாத்தியாயன். (பிங்.) |
| உபாத்தியாயம் | upāttiyāyam n. <id. Profession of conducting religious ceremonies; புரோகிதத் தொழில். Brāh. |
| உபாத்தியாயன் | upāttiyāyaṉ n. <id. 1. Teacher, schoolmaster; கற்பிப்போன். 2. Religious preceptor; |
| உபாத்தியாயனி | upāttiyāyaṉi n. <upādhyāyānī. Lady teacher, schoolmistress; படிப்பிப்பவள். |
| உபாத்தியாயி | upāttiyāyi n. <upādhyāyī. See உபாத்தியாயனி. Loc. . |
| உபாத்தினி | upāttiṉi n. <upādhyāyānī. See உபாத்தியாயனி. . |
| உபாதானகாரணம் | upātāṉa-kāraṇam n. <upā-dāna+. Material cause, as clay for a pot; முதற்காரணம். |
| உபாதானம் | upātāṉam n. <upā-dāna. 1. See உபாதானகாரணம். உலகமேருபாதான மின்றெனி னின்று (ஞானா. 14, 9). 2. Dole of uncooked rice; |
| உபாதி 1 | upāti n. <upā-dhi. 1. Dues; கடமை, எப்பேர்ப்பட்ட உபாதிகளும் இழித்து விட்ட அளவுக்கு (S.I.I. ii, 118). 2. (Log.) Special cause of a general effect; 3. Appearance, phantom; |
| உபாதி 2 | upāti n. cf. bādhā. 1. Torment, agony, pang; வேதனை. உச்சியிற் சாலவுபாதி பசிதாகமாகும் (பட்டினத். திருப்பா. திருத்தில்லை. 8). 2. Disease, ailment; 3. Hindrance, obstruction; |
| உபாதி 3 - த்தல் | upāti- 11 v. tr. <id. To cause distress; to afflict, torment; torture; உபத்திரவஞ்செய்தல். (J.) |
| உபாதேயம் | upātēyam n. <upā-dēya. That which is worthy of acceptance or adoption; ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கது. குருவசனம் எப்போதும் உபாதேயமானது. |
| உபாம்சு | upāmcu n. <upāmšu. Recitation of a mantra in a hushed low voice so as to be heard by the reciter alone; தனதுசெவிகேட்க வாய்க்குட் செபிக்கை. சிவமந்திரத்தை வாசகமாகத்தான் உபாம்சுவாகத்தான் மானசமாகத்தான்.. . ஜபிப்பது (சி. சி. 8, 23, சிவாக்). |
| உபாயக்காரன் | upāya-k-kāraṉ n. <upā-ya+. Artful person, schemer, contriver; தந்திரி. Loc. |